1ـ بيتوته در مني «يعني ماندن شب در آنجا»:
(مسئله 640) بنابر مشهور بر حجاج واجب است شب يازدهم و دوازدهم ذيحجّه را از اول شب تا نصف شب در مني بيتوته كنند؛ يعني در آنجا بمانند.
(مسئله 641) بر چند طائفه واجب است در شب سزدهم نيز در مني بمانند:
اول: كسي‌كه در حال احرام صيد كرده است؛ و بنابراحتياط واجب اگر صيد را گرفته ولي آن را نكشته نيز همين حكم جاري است. ولي بر كسي‌كه صيد نكرده ولي گوشت شكار را خورده يا مثلا صيد را به صياد نشان داده بنابر اقوي واجب نيست در شب سيزدهم بماند؛ هر چند احوط است و تا ممكن است ترك نشود.
دوم: بنابراحتياط واجب كسي‌كه در حال احرام با زن خود يا ديگري نزديكي كرده است. ولي اگر غير از نزديكي كارهاي ديگر مانند بوسيدن يا لمس و يا عقد را انجام داده بنابر اقوي واجب نيست بماند؛ هر چند احوط است و تا ممكن است ترك نشود.
سوم: كسي كه در روز دوازدهم تا مغرب شرعي در مني مانده و از آنجا خارج نشده؛ هر چند در صدد كوچ كردن بوده ولي موفق نشده است.
(مسئله 642) كسي‌كه يكي از محرمات در حال احرام را غير از آنچه گذشت انجام داده بنابر اقوي واجب نيست در شب سيزدهم در مني بماند؛ هر چند احوط است، بخصوص نسبت به محرماتي كه كفاره دارد؛ و تا ممكن است ترك نشود.
(مسئله 643) بنابر اقوي كسي‌كه در احرام عمرة تمتّع نيز از صيد يا زن اجتناب نكرده بايد شب سيزدهم در مني بماند.
(مسئله 644) در بيتوتة در مني كافي است از مغرب شرعي تا نصف شب در آنجا بماند؛ پس جايز است پس از نيمه شب از مني خارج شود. و بهتر است پيش از اذان صبح وارد مكه نشود؛ هر چند مانعي ندارد. و بنابراحتياط شب را از اول مغرب تا طلوع آفتاب حساب نمايد.
(مسئله 645) از برخي اخبار معتبره استفاده مي‌شود كه جايز است پيش از غروب آفتاب يا اول شب از مني خارج شود؛ به شرط اينكه پيش از نصف شب به مني برگردد و تا اذان صبح بماند. و از بعضي استفاده مي‌شود كافي است به نحوي برگردد كه اذان صبح در مني باشد.
و هر چند عمل به اخبار دستة اول خالي از قوت نيست و در نتيجه در ماندن شب در مني مخيّر است بين نصف اول شب يا نصف دوم آن، ولي بنابراحتياط و مشهور نصف اول را اختيار كند و از اول تا نصف شب در مني بماند؛ ليكن اگر تصادفا نتوانست سر شب در مني باشد سعي كند پيش از نصف شب به مني برگردد و بنابراحتياط در اين صورت شب را از مغرب تا اذان صبح حساب كند.
(مسئله 646) بيتوتة در مني مانند ساير اعمال حج از عبادات است و بايد به قصد قربت انجام شود.
(مسئله 647) لازم نيست در مني بيدار بماند: بلكه جايز است پس از نيّت و قصد قربت در آنجا بخوابد.
(مسئله 648) بر چند طايفه بيتوته و ماندن شب در مني واجب نيست:
اول: بيماران و پرستاران آنان كه نمي‌توانند بمانند؛ و همچنين ديگر كساني‌كه براي آنان حرج و مشقت دارد.
دوم: كساني‌كه بر جان يا ناموس يا بستگان و يا مال خود مي‌ترسند. در صورتي‌كه مال قابل اعتنا باشد و تلف شدن آن به حال صاحبش مضرّ باشد.
سوم: چوپانهايي كه ناچارند براي چراندن و حفظ حيوانات خود در خارج مني باشند.
چهارم: كساني‌كه ناچارند براي سقايت و آب دادن به حجاج در مكه بمانند.
پنجم: كساني‌كه شب را در مكه به عبادت مي‌گذرانند و كار ديگري انجام نمي‌دهند، بجز كارهاي ضروري مانند خوردن و آشاميدن به مقدار نياز و تجديد وضو. ولي ماندن در غير مكه براي عبادت محل اشكال است؛ و اگر از عبادت در مكه فارغ شد كوشش كند پيش از اذان صبح در مني باشد.
(مسئله 649) اگر بعد از ظهر روز دوازدهم از مني كوچ كرد و خارج شد ولي پس از مغرب براي كاري به مني برگشت واجب نيست شب سيزدهم را در مني بماند. ولي اگر پيش از مغرب به مني برگشت بنابراحتياط واجب بايد شب سيزدهم را در مني بماند.
(مسئله 650) در ايام تشريق واجب نيست روزها در مني بماند، مگر به مقدار رمي جمرات؛ ولي اگر بماند خوب است.
(مسئله 651) اگر بيتوتة در مني را بدون عذر ترك كرد، علاوه بر اينكه گناه كرده و بايد توبه كند بايد براي هر شب نيز يك گوسفند كفاره دهد و آن را قرباني نمايد. و اگر از روي فراموشي يا ندانستن مسئله يا اضطرار و ناچاري بيتوته را ترك كرده نيز بنابراحتياط كفارة آن را بدهد.
(مسئله 652) اگر اول شب در مني ماند ولي پيش از نصف شب خارج شد بنابراحتياط واجب كفاره را بدهد. ولي بركسي‌كه پس از نصف شب از مني خارج شده يا شب را در مكة معظّمه به عبادت گذرانده كفاره واجب نيست؛ همچنين است بنابر اقوي اگر از مني خارج شده ولي پيش از نصف شب خود را به مني رسانده و تا صبح در آنجا بيتوته كرده است؛ و نيز كسي‌كه براي سقايت حجاج ناچار بوده شب را در مكه بماند.
(مسئله 653) اگر شب را به قصد عبادت در مكه ماند ولي خوابش برد در صورتي كه خواب او طولاني شده به گونه‌اي كه صدق نمي‌كند همة شب را در مكه به عبادت گذرانده در اين صورت كفاره را بدهد.
(مسئله 654) اگر در اثر اشتباه در خارج مني به گمان اينكه جزو مني است بيتوته كرد، بنابراحتياط كفاره را بدهد.
(مسئله 655) اگر براي طواف و سعي به مكه رفته بود پس به قصد بيتوته در مني از مكه و حدود آن خارج شد و لي نرسيده به مني در بين راه خوابيد، بنابر اقوي گناه نكرده و كفاره نيز ندارد.
(مسئله 656) بنابراحتياط جاي قربانيِ كفارات حج مني است؛ ولي اگر فرضا قربانيها در مني ضايع مي‌شود و به مصرف نمي‌رسد، در غير كفارة صيد بهتر است آنها را در وطن خود قرباني كند و بين نيازمندان تقسيم نمايد. ولي قرباني عيد قربان كه از اعمال حج است بايد در مني ذبح شود و تصور اسراف و تبذير نسبت به آن بيجا و اجتهاد در برابر نصّ است و غرض، پيروي از حضرت ابراهيم(علیه السلام) و به ياد آوردن اطاعت و فداكاري و روحية تسليم آن حضرت است.
(مسئله 657) كساني‌كه از مني روز دوازدهم كوچ مي‌كنند جايز نيست پيش از ظهر كوچ كنند؛ ولي كساني‌كه روز سيزدهم كوچ مي‌كنند جايز است پس از رمي جمرات پيش از ظهر كوچ كنند و خارج شوند.
(مسئله 658) اگر در اثر عذر شرعي رمي جمرات را در شب دوازدهم انجام داده بنابراحتياط واجب پيش از ظهر آن روز كوچ نكند؛ مگر اينكه از ماندن در مني عذر داشته باشد.