غايت اشرف از مغيا

    از نگاه واقعيت شناسي فلسفي غايت اشرف از مغيا است زيرا تمام زحمات و مقدماتي را كه انسان انجام مي دهد مقصود بالعرض و براي رسيدن به غايت و  مقصود با لذات مي باشد .

    مثلا كسي آرزوي زيارت كربلاي معلا و نجف اشرف دارد كه بـرود در نجـف ، امام اميـرالمؤمنين (علیه السلام) و در كربـلا امام حسين (علیه السلام) را زيارت كند ، در اين فكر مي شود كه چگونه و به چـه كيفيت وسـيلة رسيدن به كربـلا مانند پول ، ماشين ، لباس ، غذا و ساير اشياء را كه در سفر لازم است تهيه كند و با تمام تلاش اين وسايل را فراهم مي كند ، چرا ؟ به خاطر اينكه به زيارت امام حسين (علیه السلام) كه مقصود بالذات است برسد و الا اسباب و لوازمات سفر مقصود بالذات نيست كه دنبال آنها برود .  

    اگـر همين انسان قدرت پريـدن به هوا را پيدا كند و به وسيله پرواز خودش را به كربلا برساند ، ديگر دنبال تهية پول ، گذرنامه ،  ماشين و اسب سواري نمي رود ، چرا ؟ چون اين وسايل مقصود بالذات نيست كه حتما آنها را فراهم كند . اين وسايل فـقط وسيلة رسيدن آن شخص به زيارت امام حسـين (علیه السلام) است و اگر زيارت امام حسـين (علیه السلام) بدون اين مقدمات حاصل شود ديگر نياز به آن مقدمات نيست كه دنبال تهية آنها برود .

    همچنين يك انسـان مسلمان در دنيـا هدف بالـذات او رسيدن بـه رضاي خداست و تمـام زحمات را كـه در زنـدگي متحمل مي شـود به خاطر رسـيدن به اين هـدف است كه از كانال عبوديت خودش را به آن برساند و اگر در زندگي به دنبال تهية مال ، تحصيل علم و انجام مراسم ازدواج مي رود مقصود غرق شدن در آنها نيست بلكه تحصيل اينها به قدر نياز به خاطر رسيدن به آن هدف است . به عبارت ديگر يك مسلمان فعاليتي را كه در زندگي مي كنـد به خاطر اين است كه به آن مقصود بالذات ( رضاي خدا ) برسد و رسيدن به آن ، غير از طريق انجام تكاليف الهي و غير از طريق نماز خواندن ، روزه گرفتن ، خمس و زكات دادن ، حج و جهاد و كمك به فقرا نمودن از راه ديگري ممكن نيست .